Mc.6,30-34 (5/02/2022)
De uitgezondenen [aposteloi] verzamelden zich weer bij Jezus en gaven hem verslag over alles wat ze gedaan en onderwezen hadden.
Hij zei tegen hen: “Komen jullie nu zelf eens mee naar een eenzame plaats om een beetje uit te rusten.” Want er waren er zovelen die kwamen en gingen dat ze zelfs geen gelegenheid hadden om te eten.
Ze vertrokken met de boot naar een eenzame plaats, alleen.
Velen zagen hen vertrekken en ze begrepen wat er gaande was. Vanuit de steden renden ze te voet erheen en waren er nog vóór hen. Toen Jezus uitstapte zag hij dan ook een grote menigte. Hij werd ten diepste bewogen om hen, want ze waren als schapen zonder herder. En hij begon hen over vele dingen te onderrichten.
Hun zendingsreis was intens geweest. Er valt heel wat te vertellen wanneer ze elkaar weerzien. Mooie, deugddoende verhalen worden er uitgewisseld over hoe zij in de wereld, bij de mensen, het goede hebben kunnen doen en hen mochten onderwijzen. Maar de boog kan niet altijd gespannen staan. Er is ook een ander element dat essentieel is voor Jezus’ volgelingen, nl. je terugtrekken in de stilte. De eenzaamheid opzoeken en je opnieuw laten richten. Het is goed om op tijd en stond even halt te houden en je te herbronnen.
Leerling zijn heeft immers te maken met deze weg-en-weer-beweging van verkondigen, helen, … (actie) naar stilvallen, herbronnen, … (contemplatie) en opnieuw ... Ze herhaalt zich telkens weer. Of beter de twee werken op elkaar in, de ene kan niet zonder de andere. De ene voedt de andere. Je gaat op weg en leeft vanuit G-d, zo kom je telkens weer bij hem uit. Je komt tot rust, alles in je wordt stil. En dan vanuit de stilte zie je je even-mens met zijn noden. Je wordt ten diepste bewogen en kunt niet anders meer dan het goede te doen.
Wil jij leerling van Jezus zijn? Kijk dan even hoe het in jouw leven zit met het samenspel van die twee.