Verbonden Léven

Mc.6,30-34 (6/2/2021)

De uitgezondenen [aposteloi] verzamelden zich weer bij Jezus en gaven hem verslag over alles wat ze gedaan en onderwezen hadden.
Hij zei tegen hen: “Komen jullie nu zelf eens mee naar een eenzame plaats om een beetje uit te rusten.”
Want er waren er zovelen die kwamen en gingen dat ze zelfs geen gelegenheid hadden om te eten.
Ze vertrokken met de boot naar een eenzame plaats, alleen. Velen zagen hen vertrekken en ze begrepen wat er gaande was.
Vanuit de steden renden ze te voet erheen en waren er nog vóór hen. Toen Jezus uitstapte zag hij dan ook een grote menigte.
Hij werd ten diepste bewogen om hen, want ze waren als schapen zonder herder. En hij begon hen over vele dingen te onderrichten.

Het is een voortdurende spagaat waarin Jezus en zijn leerlingen staan – en voor ons wellicht even herkenbaar:
de nood en het verlangen naar stilte en rust enerzijds, en anderzijds de overvloed aan dringend beroep dat op hem gedaan wordt.
In de Evangelies komt dit voortdurend terug, zónder dat het tot een keuze of ‘oplossing’ komt.
Misschien spreken we dan ook beter niet van een onheilzame spagaat, maar van een vruchtbaar spanningsveld?!
En dat is nóg wat anders dan het vinden van ‘de juiste balans’. Bij dit laatste worden de elementen tégen elkaar afgewogen
en meer van het één betekent minder van het ander. Bij een ‘vruchtbaar spanningsveld’ probeer je beide polen
zo verregaand mogelijk te bewandelen om daarin vast te stellen dat ze elkaar versterken i.p.v. tegenspreken.
Hoe doe je dat? Door je “ten diepste te laten bewegen”. Letterlijk staat er: “tot in je ingewanden in beweging komen”!
Aan dat ‘gebroebel in je buik’ kun je het voelen: Mijn verlangen naar stilte/G-d en mijn verlangen in te gaan op mijn medemens,
zijn geen twee verschillende dingen, maar de éne beweging van leven ontvangen en leven (door)geven!